2023-11-05

Helse avonturen in Appie’s kebab- en kippaleis

Het was vrijdagochtend. Het beloofde een drukke dag te worden in Appie’s kebab- en kippaleis (kipburgers voor de halve prijs). Samen met de twee andere eigenaren Arend en Appie stond ik klaar om mensen te voorzien van heerlijk, vettig voedsel. Voedsel waar veel onschuldige dieren zinvol voor geleden hadden. Appie stond als vanouds bij de kebabgrill met zijn schaafwapen in de hand. Arend stond in de keuken met zijn spatel klaar bij de frituur. Ik stond met een glip in mijn vinger voor de kassa. De dag kon beginnen!

Het eerste uur had nog geen mens op aarde besloten om ons prachtige etablissement te betreden.
‘Misschien moeten we niet meer om 7 uur in de ochtend open gaan,’ merkte Appie cynisch op. ‘Men wil geen kebab of kip als ontbijt.’
‘Pertinente onzin,’ antwoordde ik. Van ochtendkip raak je nooit sip!’
‘En je krijgt zin een wip!’ reageerde Appie frivool.

Alsof de duvel ermee speelde, kwam na de prachtige rijmelarij onze eerst klant binnengewandeld. Het was een kalende man met een werkkoffer in zijn hand. De papieren staken uit de koffer.
‘Dag mijnheer,’ zei hij. ‘Heeft u een kipburger met mayonaise? En graag met enig tempo als dat kan. Ik heb haast.’
‘Arend!’ schreeuwde ik. Tyf godverdomme eens een kipburger in de frituur en zet hem op zijn hoogste stand. Die vent heeft niet de hele dag de tijd!
‘Jo!’ hoorde ik op de achtergrond en vervolgens hoorbaar gespetter en luid gekerm.
‘Aaaaaah! Godverdomme weer allemaal kokend vet op mijn arm! We moeten die frituurpan eens laten controleren, dit is geen doen zo.’
‘Ja, ja ja, daar hebben wij geen geld voor. Zit die kipburger er al in?’
‘Ja, ja! Die wordt sneller bruin dan een witte man in Kenia!’

Twee minuten later was de kipburger klaar.
‘Kan ik hem hier opeten?’ vroeg de man.
‘Dat zal helaas niet gaan…’
‘En waarom dan niet?’
‘Omdat je haast hebt en Appie wordt zenuwachtig als er onbekenden in ons etablissement bivakkeren’
‘Wie is Appie?’
Ik wees naar Appie
‘Wat een grote snor heeft die man’
‘Ja, ja, ja. Genoeg geluld. Dat is dan 10 euro!’

Met zichtbare woede gooide de man zijn koffer tegen de muur. De papieren vlogen alle kanten op en een saldibalans bleef kleven aan het kebabsvlees.
‘Dit is godverdomme een nieuwe grill’ zei Appie. ‘Wees dan eens voorzichtig!’
‘Tien euro voor een kipburger?’ schreeuwde de man. ‘Hebben jullie dan geen ethisch besef?’
‘Heeft u het bord met de prijzen niet gelezen, mijnheer,’ vroeg ik retorisch.
‘Welk bord?’
Ik wees omhoog. ‘Dat pontificale ding dat boven mij hangt. Of dacht u dat het een of andere creatie van een postmoderne kunstenaar was?’

‘Hmm,’ mompelde de man. ‘Het staat zeer klein opgeschreven. Ik kan de prijs niet lezen.’
Appie zuchtte en ik begon met mijn hoofd te schudden.
‘Normaliter nemen mensen een verrekijker mee, maar u komt niet vaak in een kebab- en kippaleis, merk ik. Ik zal het derhalve voorlezen. Achter de kipburger staat een bedrag van €1010, maar u krijgt hem voor de halve prijs zoals we bij de ingang hebben aangegeven: “Appie’s kebab- en kippaleis met kipburgers voor de halve prijs” Er zit een rijm in, ziet u?’
‘Maar volgens die theorie zou de prijs van de kipburger €505 bedragen,’ zei de man. Nu met een lichtelijk agressieve en enigszins verbaasde stem.
‘Hahaha,’ brulde Arend vanuit de keuken. ‘We hebben een intellectueel in ons midden. Jongens! Snel! Verstop alle boeken van Chomsky en Zizek. Straks knalt zijn hoofd nog uit elkaar van het intellect.’
‘De helft van €1010 is niet €505, maar €10. U rekent helemaal verkeerd, maar wees blij want u bespaart zo €495. En nu met dat geld over de brug komen, anders stopt Appie die spit in uw reet en dan gaan we uw consumptieschapenvlees eens verkopen. Kijken of dat in een omzetstijging kan resulteren..’

Appie bromde en keek de man dreigend aan. De man koos eieren voor zijn geld. Hij legde de tien euro op tafel en verliet ons pand. De spreekwoordelijke eieren liet hij liggen en hij nam enkel de kipburger mee.
‘Haha! Yes! Gelukt!’ schreeuwde Arend. ‘Zo komen we eindelijk van die smerige burgers af. En ook nog eens tegen woekerprijzen! Schijnt dat er niet eens kip in zit, maar het vlees van straathonden uit ontwikkelingslanden! Heeft Appie van zijn oom gekregen.’

‘Doe mij maar zo’n stukje straathond dan!’ riep ik euforisch. Arend gooi drie burgers in de frituur! We gaan dit heugelijke moment vieren!’
‘Jo!’ hoorde ik. Ik stopte de tien euro in de kassa. Een paar minuten later hoorde ik weer gekletter in de keuken. Arend begon weer te brullen. Dit keer was het geen aanstellerige brul, maar een brul van iemand die oprecht pijn had. Appie en ik renden naar de keuken. De lastige klant sloeg met de frituurpan op Arends kale kop.
‘Dit is godverdomme helemaal geen kipburger, het smaakt naar hond. Jullie zijn smerige oplichters!’ Hij bleef rammen op de kale kop van Arend.
‘Godverdomme! De achterdeur moet op slot om dit soort situaties te voorkomen!’ riep Appie.

Wij stonden verstijfd en Arend was inmiddels bewusteloos. De man begon enigszins te bedaren. Niet veel later had de man een schuldige blik op zijn gezicht
‘Bent u nu tevreden? Weet u wel dat dankzij types als u de zorgpremie elk jaar omhoog gaat?’ vroeg ik retorisch. Ik wees vervolgens naar Arend die bewusteloos op de grond lag. ‘ En die man is al vroegtijdig kaal en nu heeft ie ook nog een lelijk litteken op zijn kop. De problemen beginnen zich wel op te stapelen voor u. En dat allemaal omdat u niet bereid was om fatsoenlijk tien euro af te tikken voor een heerlijke kipburger. Ook nog eens voor de halve prijs! Ondankbaar sujet!’

De man keek betreurd en bood zijn excuses aan. ‘Excuses zijn goed, een schadevergoeding is beter!’ vulde Appie aan.
‘Hoeveel willen jullie hebben?’ vroeg de man schuldbewust.
‘Welnu,’ zei ik. ‘U treft dat Arend zijn existentie, vanwege zijn kaalheid, niet heel waardevol is. Geef ons €100 en we hebben het er niet meer over.’
De man overhandigde de honderd euro en vertrok met zijn staart tussen de benen.

Appie en ik begonnen te juichen. ‘Arend! Doe je kaalheidshelm maar af! Hij is weg en we hebben €110 euro afgetroggeld!’ Arend stond op, deed zijn kaalheidshelm af en zijn dikke bos blond haar met wilde manen werd zichtbaar. De zon begon stante pede feller te schijnen. Het beloofde nog een mooie dag te worden.