2023-11-05

Geen bier tijdens chillen aan de recreatieplas

Godverdomme, wat is het benauwd hier,’ zei Micha lacherig. We zaten in mijn stinkende rukbunker te pilsen. ‘De ventilatie hier is slechter dan in de gaskamers van Auschwitz!’ Men brulde het uit van het lachen. ‘Hmm, die Holocaustgrap is niet helemaal accuraat,’ merkte ik kritisch op. ‘De grap impliceert namelijk dat er een slechte ventilatie in de gaskamers van Auschwitz zou zijn. Het tegendeel was echter het geval. Ze hadden juist een superieure ventilatie ingebouwd, zodat het Zyklon B gif snel kon worden weggewerkt en de Einzatsgruppen (gevangenen die werden gedwongen) snel de lijken (die waren vastgekleefd) uit elkaar konden halen en zij de waardevolle gouden tanden van de slachtoffers er op de koop toe uit konden trekken.’

KKB liet zijn gebit vol gouden tanden zien. ‘Tweedehands gekocht van de kleinzoon van een oud SS’er die in Auschwitz zijn moedige plicht voor het Duitse volk heeft vervuld,’ zei KKB trots. Het werd even stil. ‘Maar goed,’ zei ik. ‘Dat is standaard kennis of hebben jullie soms het boekwerk A History of the Nazi Concentration Camps van Nikolas Wachssmann niet gelezen?’ – ‘Ik lees alleen de Donald Duck,’ zei Aaron. – ‘Wat is Donald Duck zijn visie op de Einzatsgruppen?’ vroeg ik. ‘Daar heb ik nog geen kennis van genomen,’ antwoordde Aaron. ‘Maar zoals jij het beschrijft, lijkt het me een pittig beroep. Mijn moeder zegt altijd dat een kind opvoeden het zwaarste werk ter wereld is, maar van dat standpunt zie ik nu toch af.’ – ‘En de Einzsatsgruppen kregen ook geen weekendtoeslag!’ zei Micha. Luid gelach. ‘En geen AOW!’ merkte ik nog snedig op. Geen luid gelach meer. ‘Maar genoeg geouwehoerd,’ zei Aaron vervolgens, ‘Laten we naar de plas gaan, het is lekker weer!’ – ‘Hoeseeeeee,’ schreeuwde iedereen in koor. Met zijn vieren huppelden we naar onze stalen rossen en op de 7e versnelling reden we naar de lokale recreatieplas.

Het was relatief druk bij de plas. We legden onze handdoeken neer en vervolgens schreeuwde ik lachend: “Tijd voor bier!’ We keken verward naar het loket waar je koude kletsers kon kopen. ‘Waar is die vieze vetzak die altijd koude sixpacks Heineken verkoopt voor 6 euro?’ vroeg ik. ‘Die werkt niet met koud weer,’ antwoordde Micha. ‘Koud weer?’ antwoordde ik verbaasd. ‘Het is Godverdomme 33 graden. Woont die gast onder een zonnebank ofzo?’ – ‘Persoonlijk denk ik dat hij er niet is omdat hij vies dik is. Die mensen zijn vaak lui.’ We stemden allemaal in met dit deze theorie. ‘Maar wat moeten we nu dan,’ zei Aaron bijna huilend. ‘Zonder bier is het geen hol aan hier. Dan ben ik afhankelijk van jullie voor de gezelligheid.’ Bij Micha begonnen er daadwerkelijk tranen over zijn wangen te rollen. ‘Zat ik nu maar in Auschwitz,’ zei hij verdrietig. ‘Hé, daar moet je niet mee spotten!’ reageerde Aaron snedig. ‘Neehee,’ zei Micha terug. ‘Ik bedoel als kampbewaker. Die dronken de hele dag door om hun geweten te manipuleren!’ – ‘Precies,’ zei KKB. ‘Het goede leven.’ – ‘Nou, jongens,’ zei ik. ‘Er zit maar één ding op. Onze manipulatieve kunsten inzetten om bier van medebadgasten te fiksen.’ – ‘Goed plan,’ zei KKB. ‘Als we nu allemaal een apart groepje proberen, dan hebben we vast ergens succes.’ Iedereen stemde in met dit plan.

Aaron zijn empathische tactiek

‘Oké,’ zei Aaron enigszins nerveus. ‘Ik ga als eerste. Ik doe net of ik nog maar drie maanden te leven heb en graag wil genieten van een paar biertjes op een recreatieplas met mijn vrienden, alvorens ik door de eeuwige jachtvelden ga huppelen.’ ‘Goed plan!’ riepen we in koor. Aaron liep op een groepje jongens af. Het groepje was voorzien van een kratje pils. ‘Heren,’ zei Aaron. ‘Zeg het eens,’ zei een blanke jongen met een dikke kop. ‘Misschien een beetje een gekke vraag,’ zei Aaron enigszins aarzelend. ‘Maar ik heb nog maar drie maanden te leven en vroeg me af of ik een paar biertjes van jullie mocht hebben…’ –

Schokkende blikken sprongen simultaan op de gezichten van de jongens, behalve van de persoon met de dikke kop die Aaron kritisch aankeek. ‘Wat voor ziekte heb je dan?’ vroeg dikkop vervolgens. Op deze vraag was Aaron niet voorbereid. ‘Uhm, Aids,’ zei die impulsief. Dikkop begon steeds kritischer te kijken. ‘Daar zijn tegenwoordig remmers voor en daarvoor zie je er nog te fit uit!’ – ‘Uhm, sorry. Ik bedoelde kanker,’ zei Aaron hijgend. – ‘Welke kanker?’ – ‘Ja, weet ik veel. Gewoon een kanker.’ – ‘Vuile bedrieger,’ zei de Dikkop, ‘je gaat niet binnen 3 maanden dood, maar als ik klaar met je ben vandaag nog!’ Aaron ging op de vlucht en dikkop rende erachteraan. Wij hadden niets van het gesprek meegekregen, maar het was een komisch gezicht. ‘Volgens mij ging dat niet helemaal goed,’ zei KKB lachend.

Micha zijn afleidingstechniek

Nu was het de beurt aan Micha. Hij liep op twee jongens af die waren voorzien van twee sixpackjes bier. ‘Kijk,’ schreeuwde hij hard tegen de jongens. ‘Wat is er?’ zeiden de jongens paniekerig in koor. ‘Daar onder het water staat iemand in de brand!’ De jongens keken om en Micha snaaide snel de twee sixpackjes weg en zette het op een lopen. Wij keken van een afstandje naar het schouwspel, maar wisten dat Micha ze te snel af zou zijn. Ze noemden hem niet voor niets de witte Keniaan op de middelbare school.

Mijn retorische techniek

‘Ik ga mijn retorische technieken inzetten om bier te fiksen,’ zei ik trots tegen KKB. De enige die nog over was van ons groepje. ‘Ga je gang,’ antwoordde KKB. Ik liep op één jongen af, omdat ik van mening was dat mijn retorisch vernuft beter tot uiting zou komen in een 1 op 1 gesprek.

‘Gegroet barmhartig individu,’ zei ik vriendelijk. ‘Dit zonnige weer zorgt ervoor dat er enkel blijdschap op deze geweldige plaats is. Spelende kinderen, lachende volwassenen. Het is een soort uitvergroting van het normale, saaie leven. Het kille leven waarin iedereen chagrijnig langs elkaar loopt. Het kille leven waarin het individualisme ernstige vormen heeft aangenomen. Het kille leven waarin de gemiddelde mens alleen nog voldoening uit het leven kan halen middels valse status en likes op de Sociale Media. Daarom is de recreatieplas zo mooi, want iedereen kan even zijn masker van het gezicht halen en bezig gaan met waar het leven voor bedoeld is: zoveel mogelijk genieten. Dat wil ik ook gaan doen, alleen die vetklep die normaal bier verkoopt is er niet. Mag ik wat van jou hebben?’ – ‘Nee,’ zei het individu chagrijnig en ik droop vervolgens af.

KKB zijn techniek

‘Dat ging niet zoals gepland,’ zei ik tegen KKB. ‘Waarschijnlijk is het een mongool,’ antwoordde KKB. ‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik. ‘Dat hij je niet begreep, omdat het een mongool is.’ – ‘O, zo. Maar je hoeft toch geen mongool te zijn om mij niet te begrijpen?’ vroeg ik. ‘Maar je had toch slechte ogen? Dat zei je laatst. Dat je de ondertiteling niet meer kan lezen bij een topfilm als The Dreamers.’ – ‘Dat is correct, maar van die kleine oortjes en dergelijke moet toch wel lukken? En mongolen mogen toch niet zonder begeleiding naar buiten?’ – ‘Ik ga toch even poolshoogte nemen,’ zei KKB. KKB liep naar de jongen toe en gaf hem 10 harde schoppen tegen zijn hoofd. Hij liep terug met het bier. ‘Het was weliswaar geen mongool, maar nu misschien wel!’ lachte KKB.

Aaron en Micha waren inmiddels ook terug. We dronken het heerlijke bier en leefden nog lang en gelukkig, totdat de dag voorbij was en het normale kutleven weer begon.