2024-01-30

Dansvloervleed

Een eindeloos tranendal in de discotheek resulteerde in een tranenbloedbad van de hoogste orde, nadat ik dit beruchte meisje had ontmoet. Welnu, laat ik bij het begin beginnen. De nacht begon al tegen zijn einde te lopen, en dat was, zoals men weet, het moment om toe te slaan. Doorgaans is de dansvloer rond die tijd louter gevuld met eenzame vrouwen die smachten naar mannenvlees om daarmee hun lege bestaan op te vullen. De lekkere wijven zijn vaak al versierd, of hebben geen intenties om te seksen. Meestal staan deze namelijk puur op de dansvloer om hun ego op te krikken en wijzen ze elke versierpoging van een jongen behendig af. Daarom was ik genoodzaakt het met mindere goden te doen, maar dat mocht de pret niet drukken. Terwijl ik aan het bieren was, liep het beruchte meisje over de dansvloer, keek ze mij zwoel aan en streelde over mijn rug. Ik sprak haar aan, praatte wat en begon haar te zoenen. Ze was getint en ging met mij mee naar huis. Bij mij thuis gebeurde vervolgens iets wat gebruikelijk zou zijn wanneer twee bloedgeile adolescenten, in het begin van de ochtend, samen naar huis zouden gaan. Dragonball Z spelen.

‘Weet je wat ik kut vind aan Dragonball Z ?’ merkte de licht getinte vrouw op, die ik vanaf nu Abigaïl ga noemen omdat ze toevallig zo heette. ‘Nou?’ vroeg ik. ‘De combo’s om goede aanvallen te produceren duren te lang, waardoor tegenstanders met simpele aanvallen gemakkelijk kunnen winnen. Op die manier wordt behendig zijn niet beloond. Dat werkt demotiverend.’ – ‘Klopt,’ zei ik. ‘Maar dan heb jij waarschijnlijk nog nooit met de Comboman gespeeld.’ -Wie?’ – ‘De Comboman,’ herhaalde ik. ‘Een oude vriend van mij, geboren en getogen in West-Vlaanderen, die uit een nogal merkwaardige familie komt. Hij had een werkloze vader. Deze hield ervan om de ganse dag getik te horen van vingers tegen een tafel aan. Gebeurde dat niet, dan werd hij gek. Zijn hele familie moest dit doen, maar Comboman was het vaakst thuis, dus hij tikte wat af daar. Om een lang verhaal kort te maken. Door dit tafereel werd hij zo behendig, dat hij tegenwoordig Dragonball Z-combo’s kan maken met een snelheid waar je broek van afzakt.’ – ‘Aha,’ zei Abigaïl. ‘Over broeken afzakken gesproken, wordt het niet eens tijd dat jij mij gaat vingeren?’ – ‘Voor dergelijke taferelen is Comboman ook goed inzetbaar,’ zei ik. ‘Hij laat menig vrouw tegen de muur aankruipen van genot. Maar goed, ik zal een poging wagen. Doe je broek maar uit.’

Na het seksen maakte een angstige stilte zich meester van de situatie. ‘En wat staat er nu op de planning?’ vroeg ik, in de hoop dat ze dit opvatte als subtiele hint om het pand te verlaten. ‘Mijn moeder komt hier zo naartoe.’ –‘Wablief, ‘waarom? En hoe weet ze waar ik woon? En waarom vertel jij aan je moeder, nota bene om zes uur s’ ochtends, dat je bij een onbekende jongen bent? – ‘Gewoon, is toch gezellig?’ reageerde Abigaïl verbaasd. ‘Is dat niet ietwat ongemakkelijk? Persoonlijk heb ik niets tegen moeders, maar wel als het een moeder betreft van een relatief onbekend persoon, die het in haar hoofd haalt om rond deze onchristelijke tijd langs te komen.’ ‘Ze komt toch!’ –‘Ze komt niet!’ –‘Wel!’ – ‘Niet!’ Ze kwam wel. Voor de deur stond een moeder zoals een gemiddelde moeder van vijftig eruitzag. Het geval: redelijk lekker, maar je zou je vleesstaaf niet a la minuut bij haar inbrengen. Ze kwam binnen en bij mij thuis gebeurde vervolgens iets wat gebruikelijk zou zijn wanneer twee bloedgeile adolescenten om zes uur s’ ochtends een semi-geile moeder op bezoek zouden krijgen. Potje klaverjassen.

De moeder had een vervelende stem en praatte louter wartaal. Haar intenties om mij te bezoeken kon ik niet geheel achterhalen. Waarschijnlijk was ze eenzaam. ‘Bent u eenzaam?’ vroeg ik daarom aan haar. ‘Ja,’ zei de moeder. Dat probleem was ook weer uit de wereld. Het werd stil. ‘Waar staat u in het politieke spectrum?’ vroeg ik. Met deze vraag probeerde ik haar te vervelen, zodat ze weg zou gaan. Abigaïl was ondertussen bezig de contactgegevens van Comboman te achterhalen op mijn laptop. Schijnbaar was mijn vingersessie van erbarmelijk niveau. ‘Ik ben tegen links, tegen rechts, tegen midden, tegen conservatisme, tegen anarchisme, tegen progressie en tegen kuttekoppen. Tegen alles!’ – ‘O,’ zei ik. Ineens begon ze te huilen. Grote halen. Door alle tragiek, van die bewuste avond, had ik het ook niet meer en huilde eveneens. Abigail begon ook te huilen, omdat ze faalde in het achterhalen van de contactgegevens van Comboman. Bij mij thuis gebeurde vervolgens iets wat gebruikelijk zou zijn wanneer een onbekende moeder, een relatief onbekende adolescent en een angstig wezen (ondergetekende) het simultaan op een huilen zouden zetten. Harder huilen.