2024-01-30

De smalltalkcursus

Badend in het zweet werd ik wakker, nadat de wekker al enkele malen Ode an die Freude had laten horen. Ik keek naar de heldere, rustige lucht en vermoedde dat ook vandaag mijn stad niet werd gebombardeerd. Dat kon maar één ding betekenen: weer een nieuwe dag op deze helse aardkloot en wat voor dag! Het was de eerste dag van mijn smalltalkcursus.

Niet veel later liep ik het het kolossale gebouw in. Ik nam de omgeving goed in me op. Aan de muur hing een grote poster van een idyllisch strand met blauwe zee. In felrode letters prijkte het smalltalkcredo Lekker weertje, he?

Ik liep naar de receptie die werd bezet door een breedlachende barbiereceptioniste met ongelooflijk dikke tieten. ‘Hallo, waarmee kan ik u van die……’ Op dat moment werd een jongeman op brancard naar buiten afgevoerd, terwijl hij epileptische bewegingen maakte en simultaan hardop enkele zinnen prevelde ‘Wat voor werk doet u?’- ‘Wat is het koud buiten, he? - ‘Heb je kinderen?’. De receptioniste schudde cynisch haar hoofd. ‘Weer een contactgestoorde die in de smalltalkloop terecht is gekomen.’

‘Sommige mensen zijn onverbeterlijk en niet gemaakt voor deze maatschappij. Je komt voor de smalltalkcursus van negen uur, neem ik aan?’ - ‘Klopt’. - ‘Wie is je Cursusleider?’ - ‘Supersmalltalkman, maar ik denk dat dit zijn pseudonie…….’ - ‘Jij denkt iets te veel en daarom ben je hier waarschijnlijk ook,’ zei de receptioniste streng. ‘Het is wel degelijk zijn echte naam. Supersmalltalkman de Vries. Loop maar door die gang heen. Aan het eind vind je het cursuslokaal.’ Ze wees naar een zeer lange gang.

Aan de muren hingen allemaal boxen. ‘Toon altijd interesse in je gesprekspartner!’ zei een zware mannenstem op een dominante toon. - ‘Stel open vragen en geen gesloten vragen!’ - ‘Volg het nieuws dagelijks, zodat je wat te vertellen hebt en mee kunt praten! - ‘Luister naar sociale sprekers en laat je inspireren!’ Dit beloofde veel goeds. Ik deed de deur open en kwam het lokaal binnen. Het was, voor mij geheel onverwachts, een conventioneel klaslokaal met zes mensen die ongeveer allemaal rond de dertig waren, evenals ik.

Supersmalltalkman de Vries stond voor in het klaslokaal en had een van de gladste hoofden die de wereld ooit had gezien. Alsof een laatkapitalistische Dr. Frankenstein het DNA van tienduizend insta-influencers had verzameld om daar een neoliberale Super Sapiens van te maken. ‘Dag, ik kom voor de smalltalkcursus,’ zei ik bedeesd. Supersmalltalkman staarde me aan zonder iets te zeggen. ‘Hallo?’ zei ik. IJzige stilte in het gehele klaslokaal. Hij wees naar een grote W die op het bord stond. ‘Ah,’ dacht ik en ik keek door het raam. ‘Wat waait het hard hé?’ - ‘Ja, vreselijk!’ zei Supersmalltalkman. ‘Hopelijk klaart het later vandaag nog een beetje op! Ga zitten!’ Ik ging zitten, Supersmallktalkman deed zijn grote waffel open en de cursus ging officieel van start.

Jullie zijn hier met een reden en dat is geen fijne. De maatschappij kotst jullie uit en dat is geheel terecht! Jullie kunnen godverdomme niet eens een gesprek voeren met een andere Homo Sapiens zonder te stotteren of ongemakkelijk naar beneden te kijken. Jullie lopen als zombies door de prachtige straten, denkend dat je oppervlakkige gesprekken zomaar kunt vermijden of zonder introductie of iets dergelijks ‘de diepte ingaan’.

Jullie maken de mensen op straat niet alleen ongemakkelijk, maar door jullie stagneert de economische groei. Jullie staan achter balies van winkels onverschillig voor je uit te staren, of staan mensen bij de klantenservice niet goed te woord! Jullie krijgen geen dialoog van de grond. Door jullie krijgen bedrijven slechte Google-recensies met alle gevolgen van dien!

Jullie zijn het schuim der aarde en eigenlijk niet te redden, maar gelukkig ben ik zo lief om jullie te helpen met het FWVG-systeem. Familie, Werk, Vrije tijd en Geld. De heilige vier onderwerpen voor een succesvol smalltalkgesprek! Tot zover mijn monoloog, nu ga ik jullie belhamels aan het praten krijgen, al barst de wereld!

De gehele klas, waaronder ik, staarde angstig en verward voor zich uit. ‘Jij daar!’ schreeuwde Supersmalltalkman tegen een weerloze autist met bril. Start een gesprek met hem (hij wees naar een man met een kale plek op zijn kop) over Familie. Nu ging het gebeuren. ‘Heb je familie?’ stamelde de nerd tegen de kaleplekman. ‘Ja,’ zei de andere jongen. ‘Waar komen die vandaan?’- ‘Drenthe en die van jou?’ De nerd zijn gezicht trok bleek weg en hij viel stante pede ter aarde. Supersmalltalkman begon te zuchten en drukte op een knop. Er kwamen twee mensen met een brancard aan. ‘Voer maar af,’ zei Supersmalltalkman cynisch. ‘Deze is verloren, valt al flauw bij een wedervraag.’ Nu waren er nog maar vijf cursisten over.

‘Goed,’ zo hervatte Supersmalltalkman de cursus, terwijl hij blijmoedig in zijn handen wreef. ‘Dan gaan we over naar smalltalkonderwerp twee: ‘Werk’. Volgens enkele gerenommeerde Duitse intellectuelen en politici die actief waren in de jaren 30 en 40 zou werk vrij maken. Dit is een waarheid als een koe en daar zou ik aan toe willen voegen dat praten over werk het fundament van een goed smalltalkgesprek is.’

‘Jij daar!’ Hij wees naar een man met krullen. Start met hem (hij wees nu naar mij) een gesprek over werk. ‘Wat doe jij voor de kost?’ - ‘Ik ben schrijver en jij?’ - ‘Ah, en bevalt dat? Ik werk als econoom’- ‘Ja bevalt prima, beetje typen enzo, hahaha! En econoom dus, dan houd je van cijfertjes en economie zeker?’ - ‘Ja klopt!’ Supersmalltalkman klapte met mijn hand op tafel. ‘Ja, stop maar! Dit ging nog niet eens zo slecht als ik had verwacht. Jullie hebben zowaar een kort gesprek tot stand kunnen brengen, maar ik mis nog wel de passie.’ Jullie hebben een goed voorbeeld nodig en daarom zal ik over het onderwerp vrije tijd een gesprek met iemand van jullie starten. Er ging een siddering door het klaslokaal. Nu gingen we eindelijk de meester aan het werk zien.